Σούσουρo με το Maestro: Τελικά αυτό το φινάλε άξιζε στη σειρά;
Το τελευταίο επεισόδιο του τρίτου κύκλου ήρθε να κλείσει κάποιες ιστορίες ή να ανοίξει κι άλλες, πάντα με γνώμονα το συναίσθημα και τα ουσιαστικά μηνύματα που περνάει με την οξυδερκή του γραφή, ο Χριστόφορος Παπακαλιάτης.
Το κοινό διχάστηκε με το φινάλε, αφού κάποιοι το αποθέωσαν κι άλλοι απογοητεύτηκαν που τελείωσε τόσο απότομα, πιστεύοντας πως θα υπάρξει, κάποια στιγμή και τέταρτος κύκλος από τον Χριστόφορο Παπακαλιάτη.
Η υπόθεση της δολοφονίας του Χαράλαμπου, έκλεισε χωρίς κάποια σύλληψη, ο Φάνης πέθανε, η Μαρία με την Γιάννα συνεργάστηκαν σε δομή για κακοποιημένες γυναίκες, η Χάρις συνέχισε τη ζωή της στο νησί, η Κλέλια και ο Ορέστης πήραν δρόμους χωριστούς, αλλά για καλό, ενώ ο Αντώνης και ο Σπύρος βρήκαν την ευτυχία.
Ωστόσο, έχω κάποια κενά στις ιστορίες των ηρώων. Ερωτήματα που δεν απαντήθηκαν. Αν έβαζα έναν τίτλο στο τελευταίο επεισόδιο, θα ήταν λύτρωση, αλλά όχι για όλους και όχι με ξεκάθαρο τρόπο.
Με ένα πισωγύρισμα στα γεγονότα, που βοηθάει στην εξέλιξη της ιστορίας, ο Χριστόφορος Παπακαλιάτης, αφού αποδόμησε τους ήρωες του στα τρία προηγούμενα επεισόδια, ετοιμάζεται να τους δώσει το τέλος που τους αξίζει.
Το τέλος της σειράς βέβαια, με απογοήτευσε και περίμενα κάτι παραπάνω. Ένιωσα ότι οι ιστορίες δεν έκλεισαν για όλους, αλλά έχει μπει μία άνω τελεία. Μία άνω τελεία, που ευελπιστώ να μεταφραστεί, σε έναν τέταρτο -πραγματικά συγκλονιστικό – κύκλο.
Το περιεχόμενο ενός τελευταίου επεισοδίου, μιας σειράς για την οποία -δικαίως- μιλάει όλη η Ελλάδα αλλά και το εξωτερικό, με άφησε λίγο παγωμένο. Σχεδόν σοκαρίστηκα και αναφώνησα: «Τι αυτό ήταν;». Ίσως οι προσδοκίες μου ήταν πολύ υψηλές.
Κρατάω από το τέλος της σειράς, το δάκρυ που αναμείχθηκε μέσα μου με ένα χαμόγελο. Άρα με συναίσθημα. Και το συναίσθημα είναι τέχνη. Εύχομαι όμως, αυτός να μην ήταν ο επίλογος.
.jpg)
Δεν υπάρχουν σχόλια: