Αποκάλυψη Νικολογιάννη: Για αυτό πήρε τον Ρουί Βιτόρια ο Αλαφούζος!
Αυτό που έγινε την Τρίτη με τον Αλόνσο, ήταν σωστό και ήταν κάτι που το περιμέναμε. Δεν το συζητάω.
Η ποδοσφαιρική λογική λέει, ότι για να κρίνεις έναν προπονητή πρέπει να του δώσεις τουλάχιστον έναν χρόνο δουλειάς. Με μία προϋπόθεση, όμως. Σε αυτό το διάστημα να βλέπεις, ότι κάτι καλό χτίζεται, ότι ο προπονητής δίνει μία ταυτότητα στην ομάδα και ακόμα αν έχει κάποια άσχημα αποτελέσματα να τον στηρίζεις, διότι κάτι βλέπεις.
Στην περίπτωση του Αλόνσο, αν εξαιρέσεις τα ευρωπαϊκά παιχνίδια με Αγιαξ και Λανς, που πραγματικά είδες μία ομάδα, που πέτυχε τον δύσκολο στόχο της και ήταν ομάδα μέσα στο γήπεδο, δεν είδες απολύτως τίποτα. Στο ελληνικό πρωτάθλημα το απόλυτο μηδέν. Στα περισσότερα παιχνίδια ο Παναθηναϊκός ήταν από μέτριος έως κακός, είχε κάποια καλά ημίχρονα, η 20λεπτα τίποτα ολοκληρωμένο και με συγκεκριμένες αδυναμίες.
Η ομάδα δύσκολά σκόραρε, δεχόταν φάσεις και γκολ, δεν σκόραρε με ΑΕΚ, ΠΑΟΚ, Ολυμπιακό, παρουσίασε τραγική εικόνα με Αστέρα και Καλλιθέα, ήταν μέτριος με Πανσερραϊκό και νίκησε στο τέλος, πήρε νίκη με τον ΟΦΗ χωρίς να παρουσιάσει κάτι και μόνο στο ματς με τον Αρη ήταν καλή η ομάδα, έπρεπε να νικήσει, αλλά δεν νίκησε. Και αυτό ήταν το μεγάλο πρόβλημα. Στο παιχνίδι με την Τσέλσι ο Παναθηναϊκός κινδύνευσε με διασυρμό και το γεγονός, ότι προτιμήθηκε το ματς με τον Αρη και δεν δόθηκε η πρέπουσα σημασία στο παιχνίδι με την Τσέλσι ήταν έλλειψη σεβασμού στην ευρωπαϊκή ιστορία του Παναθηναϊκού.
Οσο πέρναγε ο καιρός ο Αλόνσο έχανε τους παίκτες και εδώ και ένα μήνα επί της ουσίας οι παίκτες έβλεπαν, ότι αυτά, που τους έλεγε δεν έβγαιναν στο γήπεδο. Δεν λέω για την συμπεριφορά του, που ήταν κύριος, λέω, ότι το πλάνο του δεν έπειθε κανένα και δεν έβγαινε στο γήπεδο. Και έτσι ήρθε και η έλλειψη αυτοπεποίθησης, η κακή ψυχολογία και ο φόβος των παικτών, που έβλεπαν, να μην παίζουν καλά, να χάνονται βαθμοί.
Στην αρχή η αλήθεια είναι, ότι στην διάρκεια της προετοιμασίας ο Αλόνσο είχε κερδίσει τους παίκτες με τον τρόπο δουλειάς του, αλλά στην πορεία αυτό άλλαξε. Και άλλαξε, διότι άρχισαν τα επίσημα παιχνίδια στο πρωτάθλημα το πρέπει της νίκης σε κάθε παιχνίδι και ο Αλόνσο την πίεση δεν την άντεξε και ειδικά το τελευταίο διάστημα έκανε και δηλώσεις, που έδειχναν και την δική του κακή ψυχολογία. Σίγουρα ειδικά τον τελευταίο καιρό αντιμετωπίστηκε με χυδαίο τρόπο και αυτό είναι απαράδεκτο και δεν τιμάει και το συνάφι μας. Αλλά αυτό δεν έχει σχέση με την καθημερινή δουλειά του, που οδηγούσε κάθε εβδομάδα σε μία αμφιβολία για το τι θα δεις στο γήπεδο. Και το βέβαιο, ήταν ότι δεν υπήρχε περίπτωση να πας να κάνεις ένα σερί νικών με την εικόνα σου. Εδώ δεν έκανε δύο σερί νίκες ακόμα στο πρωτάθλημα ο Παναθηναϊκός.
Ο Αλόνσο, λοιπόν, σε αυτές τις 9 αγωνιστικές στο πρωτάθλημα παρουσίασε μία ομάδα χωρίς ταυτότητα, που έπαιζε πολύ κάτω από την ποιότητα του ρόστερ. Η απόφαση, λοιπόν, για λύση της συνεργασίας ήταν σωστή και εγώ πιστεύω, ότι ήταν και καθυστερημένη. Ισως θα έπρεπε να γίνει στην προηγούμενη διακοπή, αφού από τότε φαινόταν, ότι η ομάδα μία θα κέρδιζε, μία ισοπαλία, μία ήττα έτσι θα πήγαινε όλη την χρονιά. Από το ματς με την Καλλιθέα και μετά πίστευα ότι η αντίστροφη μέτρηση για τον Αλόνσο είχε αρχίσει, δεν περίμενα να δώ κάτι διαφορετικό και το είχα τονίσει και με μπλογκ μου εδώ και από το ραδιόφωνο.
Ναι και εγώ πίστευα στον Αλόνσο μετά από αυτά, που είδα στην προετοιμασία, αλλά σοκαρίστηκα στη συνέχεια μετά από αυτά, που είδα στο ελληνικό πρωτάθλημα. Και σε ποδόσφαιρο, και σε επιλογές και σε διαχείρηση και σε όλα. Όταν, λοιπόν, δεν βλέπεις προοπτική παίρνεις την απόφαση και λές πάω σε αλλαγή κόντρα στην λογική του ποδοσφαίρου, που λέει να δίνουμε χρόνο στον προπονητή.
Πάμε τώρα στην επόμενη ημέρα. Ο Παναθηναϊκός παρά τα μπρος πίσω στο πρωτάθλημα είναι τυχερός, διότι είναι ακόμα μέσα επειδή και οι άλλοι χάνουν συνέχεια. Εχει ακόμα τις πιθανότητες η ομάδα, διότι έχει το καλύτερο ρόστερ των τελευταίων ετών και τα προηγούμενα δύο χρόνια έκανε πρωταθλητισμό με πολύ χειρότερο ρόστερ από το φετινό. Η μία επιλογή ήταν να έρθει ξένος προπονητής με παραστάσεις από μεγάλες ομάδες του εξωτερικού και πρωταθλήματα και η άλλη λύση θα ήταν να έρθει ένας προπονητής που θα είναι Ελληνας(Ουζουνίδης) θα συσπειρώσει τον κόσμο και ξέρεις τι ποδόσφαιρο θα δεις, όπως το 2017 που έπαιξε η ομάδα πολύ ωραίο ποδόσφαιρο και θα χρειαστεί μηδέν χρόνο προσαρμογής.
Τελικά αποφασίστηκε η ομάδα να πάει σε ξένο προπονητή με παραστάσεις και ήρθε ο Βιτόρια.. Ο Βιτόρια έχει δύο πρωταθλήματα με την Μπενφίκα ένα με την Αλ Νασρ, ευρωπαϊκή πορεία με Μπενφίκα και Σπάρτακ Μόσχας και αποτυχία στο Ρώσικο πρωτάθλημα και στην Εθνική Αιγύπτου. Εχει παραστάσεις, έχει αντέξει στην πίεση του πρωταθλητισμού. Είναι κανείς σίγουρος ότι θα πετύχει; Φυσικά και όχι. Σίγουρα θα ήμουνα πιο σίγουρος και θα είχα μεγάλη υπομονή αν ερχόταν ο Κονσεισάο, ο Σάρι, τέτοιου είδους ονόματα, που δεν ήθελαν να έρθουν στην Ελλάδα. Μετά από την εμπειρία τόσων ετών καταλήγω, ότι τους προπονητές πρέπει να τους κρίνουμε στο γήπεδο και όχι από τα βιογραφικά. Εχω δει τον Παναθηναϊκό να παίρνει πρωτάθλημα με τον Σουμ και να το χάνει με τον Οσιμ.
Αρα και για τον Βιτόρια θα δούμε τι θα παρουσιάσει στο γήπεδο και θα κρίνουμε. Οι πολλές αναλύσεις τώρα δεν κάνουν καλό. Φυσικά και δεν είναι μάγος ο άνθρωπος Πέμπτη να έρθει και Κυριακή να περιμένουμε να δούμε άλλα πράγματα. Αυτό που μου έχουν πει και μπορώ να πω είναι, ότι σαν προπονητής έχει άστρο και αυτό αν ισχύει είναι πολύ καλό.
Περισσότερα θα φανούν μετά τον μήνα του μέλιτος, μετά την επόμενη διακοπή, όταν θα έχει τον χρόνο να δουλέψει έστω και χωρίς τους διεθνείς. Μέχρι τότε τα αποτελέσματα είναι το παν, για να ανέβει η ψυχολογία της ομάδας και του κόσμου και να μπει γερά στο πρωτάθλημα η ομάδα. Και φυσικά να κάνει την πρώτη της νίκη στην Ευρώπη με την Τζουργκάρντεν στον όμιλο με στόχο να προλάβει την οκτάδα.
Παρόλα αυτά θέλω να πω, ότι το μεγάλο πρόβλημα για τον σύλλογο είναι, ότι από τον περασμένο Δεκέμβριο μέχρι τον φετινό Νοέμβριο ο Παναθηναϊκός έχει αλλάξει πέντε προπονητές. Γιοβάνοβιτς, Τερίμ, Κόντης, Αλόνσο, Βιτόρια. Πέντε προπονητές σε έντεκα μήνες. Πολύ άσχημο, δείγμα, ότι οι επιλογές απέτυχαν με εξαίρεση τον Κόντη που ήρθε να πάρει το κύπελλο και το πήρε. Αυτό δεν είναι απλά καμπανάκι, αλλά καμπάνα για τον Παναθηναϊκό, που πρέπει να προβληματιστεί, για τον τρόπο που γίνονται οι επιλογές. Καμία ομάδα δεν πήγε μπροστά με τόσες αλλαγές προπονητών και ο Ολυμπιακός με τις πολλές αλλαγές και τον Μέντιλιμπαρ, που πήρε το conference δεν είναι ο κανόνας, είναι η εξαίρεση. Ο προπονητής είναι πολύ δύσκολο πράγμα. Δεν τον βρίσκεις εύκολα, δεν δένει με την ομάδα εύκολα. Όταν τον βρεις τον κρατάς όσο περισσότερο μπορείς ακόμα και αν χάσει ένα πρωτάθλημα, ακόμα και αν δεις ότι έχει ελαττώματα.
Μακάρι ο Βιτόρια να κάνει την ανατροπή και να γίνει ο πρώτος ξένος προπονητής, που έρχεται στην διάρκεια της σεζόν και δίνει πρωτάθλημα στον Παναθηναϊκό. Μακάρι για τον σύλλογο, για τον κόσμο, για όλους μας να πετύχει.
* Πολύ στενάχωρη ημέρα η Τετάρτη, όταν όλος ο Παναθηναϊκός βρέθηκε στην Αγγλία και είπε το τελευταίο αντίο στον Τζορτζ Μπάλντογκ, για να καταλάβουμε ποια είναι τα σοβαρά στην ζωή. Καλό ταξίδι Τζορτζ…
Δεν υπάρχουν σχόλια: