Θύρα 7: «40 χρόνια μετά, το καρφί από την καρδιά δεν έχει βγει»
Οι Δημήτρης Χόντος και Γρηγόρης Καίσαρης, 17 και 12 ετών τότε, είδαν το δράμα να εκτυλίσσεται μπροστά τους. 40 χρόνια μετά, ξεκαθαρίζουν πως το τουρνικέ δεν άνοιξε ποτέ και συνεχίζουν να αναρωτιούνται «γιατί».
Πέρασαν κιόλας 40 χρόνια από την πιο μαύρη στιγμή του ελληνικού αθλητισμού.
Πέρασαν 40 χρόνια από τη μέρα που ένα τεράστιο «γιατί» κυριεύει καθημερινά τις οικογένειες των θυμάτων. Την οικογένεια των φίλων του Ολυμπιακών αλλά κι όλων των φιλάθλων.
Πέρασαν 40 χρόνια που ένα καρφί έχει σφηνωθεί στην καρδιά και από τότε δεν έχει βγει.
Ο Γρηγόρης Καίσαρης, 52 ετών σήμερα, μόλις 12 χρονών παιδάκι τότε θυμάται - μέσω του gazzetta.gr - να περνάει ίσα ίσα από το κλειστό τουρνικέ.
Ο Δημήτρης Χόντος, 17 ετών τότε, είδε τα φιλαράκια του να αφήνουν την τελευταία τους πνοή στα σκαλιά του «Καραϊσκάκης». Η χαρά τους για την 6άρα μετατράπηκε γρήγορα σε μια απέραντη βουβαμάρα. Τα γέλια, έγιναν δάκρυα, κλάματα, πόνος, θρήνος.
Η τραγωδία της Θύρας 7 εδώ και 40 χρόνια, κάθε μέρα, ψάχνει τους ενόχους. Εκείνους που δεν τιμωρήθηκαν ποτέ για το μεγαλύτερο έγκλημα στον ελληνικό αθλητισμό κι ένας από τους μεγαλύτερους στον κόσμο.
«Όπως σήμερα, έτσι κι εκείνη τη μέρα ο καιρός ήταν πολύ καλός. Θυμάμαι χαρακτηριστικά το πόση ζέστη είχε, για τα δεδομένα της εποχής. Κατά τη μία το μεσημέρι είχαμε ήδη φτάσει στο γήπεδο (15.15 ήταν προγραμματισμένη η σέντρα) γιατί είχε πάρα πολύ κόσμο. Εμείς είχαμε έναν γνωστό στην ΠΑΕ που ήταν υπεύθυνος για τα εισιτήρια. Φτάσαμε, λοιπόν, στο γήπεδο και κάναμε γύρω γύρω για να τον βρούμε... Τελευταία Θύρα που κοιτάξαμε ήταν η 7. Τότε, μας έκανε νόημα να περιμένουμε διότι, όπως είπα, είχε πάρα πολύ κόσμο. Στο γήπεδο ήμουν εγώ, με τον αδερφό μου που δεν είναι πια στη ζωή κι ο πατέρας μου.
Κάποια στιγμή μας πέρασε μέσα κι ανεβαίνοντας, είδαμε ότι είχε τόσο κόσμο που δεν μπορούσαμε να προχωρήσουμε. Κάτσαμε στα πίσω σκαλιά. Θέλαμε να προχωρήσουμε αλλά ήταν αδύνατον, είχε πάρα πολύ κόσμο. Κάτσαμε εκεί πέρα. Η μέρα ήταν ηλιόλουστη, όλα πήγαν καλά για την ομάδα, αλλά...
Εμείς με το που είδαμε να μπαίνει το 6ο γκολ, μαζί με άλλα άτομα, βγήκαμε προς τα έξω. Άκουγα τον κόσμο να έρχεται. Αυτό που είναι πολύ σημαντικό και οφείλω να σας το πω, είναι πως η πόρτα ήταν κλειστή. Συγκεκριμένα, ήταν ανοιχτό μόνο ένα κομμάτι της. Αυτό, σας το διαβεβαιώ 100% γιατί από εκεί περάσαμε και εμείς. Αυτός ο κύριος που έπρεπε να κατέβει να ανοίξει, δεν ξέρω τι έκανε... Είχε μείνει πάνω να δει το παιχνίδι; Αυτή η πόρτα πάντα άνοιγε από το ημίχρονο. Εμείς πηγαίναμε τότε και περνούσε από το τουρνικέ για να βλέπουμε το ματς. Ήταν άλλες οι εποχές, έπαιζε ρόλο να μπορείς να δεις ένα ματς χωρίς να πληρώσεις.
Βγαίνοντας λοιπόν, ο κόσμος είχε ήδη αρχίσει να κατεβαίνει. Η Θύρα 7 είχε την εξής ιδιομορφία, έκανε καμπύλη. Οι πάνω δεν ήξεραν ότι οι κάτω είχαν φρακάρει. Όλοι ήθελαν να βγουν έξω για πάνε να συγχαρούν τους παίκτες από την απέναντι πλευρά.
Εμείς είχαμε ήδη φύγει. Δεν υπήρχε αυτή η ενημέρωση που υπάρχει τώρα, μετά μάθαμε το τι συνέβη. Εγώ κι η οικογένειά μου σωθήκαμε από πραγματικό θαύμα - λίγο πιο μέσα να ήμασταν, θα είχαμε μπλέξει άσχημα. Το ματς ήθελε ακόμη 1-2 λεπτά, δεν υπήρχε ενδιαφέρον για το ματς και ακούσαμε τον μπαμπά μας να λέει να φύγουμε. Το κλίμα ήταν πανηγυρικό. Μαζί με εμάς έφυγαν κι άλλα άτομα, αλλά ήταν λίγα, σε σχέση με το πλήθος που έφυγε λίγο αργότερα.
Από εκείνη την πόρτα, πάντως, περνούσε ένας - ένας, μου έκανε εντύπωση. Θυμάμαι χαρακτηριστικά μάλιστα ότι ο πατέρας μου έσβησε το τσιγάρο που κάπνιζε πάνω στην πόρτα.
Εν τω μεταξύ ερχόταν κι ο θείος μου στο γήπεδο. Δεν ξέραμε αν ήταν μέσα ή όχι κι ο πατέρας μου αργότερα τον έψαχνε στο Τζάνειο. Ήταν κι αυτός στη Θύρα 7, τελικά, τον βρήκε... Τέτοια πράγματα δεν πρέπει να συμβαίνουν πουθενά, ούτε στον εχθρό μας. Πάντως, δεν αμφισβητείται το ότι η πόρτα ήταν κλειστή. Αυτό που κατέθεσα εδώ, σε εσάς, δεν μπορεί κανένας να το αμφισβητήσει γιατί από εκεί πέρασα».
«Από το πλατύσκαλο και κάτω έγινε ο κακός χαμός, δεν μπορείς να το περιγράψεις...»
«Εγώ έχω να θυμηθώ ότι γύρω στο 90ο λεπτό είπα του κολλητού μου "Γιώργο πάμε να φύγουμε για να προλάβουμε να πάρουμε το μηχανάκι να πάμε σπίτι". Κατεβαίνοντας τα σκαλιά για να φτάσεις στην πόρτα - που είχε ήδη γίνει το κακό - εγώ σαν 17 ετών παιδί, είδα κάποιον ευτραφή, ψηλό κύριο να απλώνει τα χέρια του και δημιουργώντας ένα "τείχος" σταμάτησε τη ροή του πλήθους, όσο μπορούσε. Επεφτε ο κόσμος μπροστά του. Αυτό έγινε στο πλατύσκαλο, στη μέση ακριβώς, πριν την κούρμπα (σ.σ τη μικρή κλίση πριν φτάσεις στα σκαλιά της Θύρας 7). Εκεί, λοιπόν, με το "ώπα ώπα, γυρίστε", θυμάμαι ότι έβγαινε ο κόσμος και από τη Θύρα 8 για να αποσυμφορηστεί η κατάσταση. Το κακό, όμως, είχε γίνει. Εμείς μη ξέροντας τι είχε γίνει είχαμε βγει από την 6 και σαν παιδιά ήρθαμε να δούμε τι είχε γίνει. Είδαμε κάποια παιδιά να είχαν χτυπήσει χέρια και πόδια, κάτσαμε λίγο αλλά δεν είχαμε καταλάβει την έκταση και τη σοβαρότητα της κατάστασης.
Κανείς δεν είχε καταλάβει ότι είχαν φύγει παιδιά. Δεν ξέραμε ότι είχε γίνει ένα κακό το οποίο, για εμάς που ήμασταν τα νεότερα παιδιά του Ολυμπιακού, εντάξει, μένει στη μνήμη βαθιά. Δεν μπορείς να το ξεχάσεις, σε πονάει γιατί 40 χρόνια μετά δεν έχουμε μάθει το "γιατί". Γιατί έγινε; Πώς έγινε; Κι ο τρόπος που έγινε... Δεν ζητάμε κάτι άλλο. Να μας πει κάποιος το γιατί. Είναι μια αποφράδα μέρα για τους φιλάθλους του Ολυμπιακού. Τα αδέρφια μας θα είναι πάντα μαζί μας, αλλά ήθελα να πω κι εγώ ότι η πόρτα δεν ήταν ανοιχτή, όπως είπε κι ο Γρηγόρης. Η πόρτα ή το τουρνικέ δεν είχαν ανοιχτεί για να μπορέσει ο κόσμος να περάσει, να ξεμπουκάρει. Εγινε αυτό το κακό στο τουρνικέ».
Ως παιδί 17 ετών και τώρα που είμαι 57, δεν ασχολήθηκα με το αν πήρε την ευθύνη η Αστυνομία ή όχι. μεγαλώνοντας και δημιουργώντας τη δική μας οικογένεια, δεν μάθαμε το γιατί. Πρώτα απ' όλα για τις οικογένειες των παιδιών γιατί μετά από εκείνη την ημέρα, οι φίλοι του Ολυμπιακού έχουν στην καρδιά μια πρόκα που πονάει. Μας έχει σημαδέψει αυτό το γεγονός, εμένα προσωπικά με έχει σημαδέψει. Μέχρι να φύγω απ' αυτόν τον κόσμο θα τους νιώθω δίπλα μου όλους και θα συνεχίσω να αγαπάω την ομάδα μου, όπως και τότε.
Υπήρξαν κάποια παιδιά απ' αυτά που έφυγαν που κάναμε και παρέα. Εξάλλου, ήμασταν και συνομήλικοι... 16, 17 ετών. Ο πιο μικρός ήταν ο Παναγιωτάκης (Τουμανίδης, 14 ετών), ένα πολύ καλό παιδάκι, ήσυχο και Ολυμπιακάρα. Δυστυχώς, αυτό ήταν το καντηλάκι του. Όμως, είναι πάντα μαζί μας.
Αυτά τα παιδιά πάντα ήταν μαζί μας. Και κάτι ακόμα που μ' έχει πειράξει ως Ολυμπιακό. Όποτε έβρισαν αυτά τα παιδιά, ποτέ δεν διακόπηκε κάποιο παιχνίδι ούτε τιμωρήθηκε καμία ομάδα. Αντιθέτως, είχαμε φτάσει στο σημείο να σηκώνεται το υπόλοιπο γήπεδο να χειροκροτά επειδή οι άλλοι είπαν εκείνο το σιχαμένο σύνθημα. Με πειράζει που δεν έμαθα το λόγο αλλά δεν έψαξα κάτι παραπάνω.
Θέλω να σταθώ σε εκείνο το πλατύσκαλο γιατί σ' αυτό στοιβάχτηκαν πολλά άτομα και δεν πήγαν πιο κάτω να στριμωχτούν κι αυτά. Μετά το πλατύσκαλο, έγινε ο κακός χαμός που δεν μπορεί να το περιγράψει κανείς μας, ούτε να το χωρέσει ανθρώπινος νους. Δεν έχω να πω κάτι άλλο, οι στιγμές αυτές είναι τρομακτικές».
Ακολουθήστε το Live-sports365.com στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια: