«Ελλάς, Ευρώπη, Παναθηναϊκός»
3 Απριλίου. Μία ημερομηνία που έχει μείνει χαραγμένη στη μνήμη κάθε οπαδού του Παναθηναϊκού. Κι όχι μία φορά, αλλά δύο.
Μπορεί, τώρα ο σύλλογος να επιχειρεί να σταθεί στα πόδια του, αλλά στις 3/4/96 και στις 3/4/02, έκανε την ποδοσφαιρική Ευρώπη να συζητάει ξανά γι’ αυτόν. Ξανά, διότι δεν ήταν φυσικά η πρώτη φορά. Ο «πρέσβης» έγραψε δύο ακόμα χρυσές σελίδες στην ευρωπαϊκή του ιστορία. Το μεθύσι χαράς για τον κόσμο του ατελείωτο. Μπορεί οι ρεβάνς να ήταν πικρές, αλλά και πάλι η ιστορία έγραψε. Το «Ελλάς, Ευρώπη, Παναθηναϊκός», ήταν μόνιμο σύνθημα στα χείλη των οπαδών της ομάδας. «Εκεί που έχω ταξιδέψει εγώ», το άλλο. Ναι, όλα αυτά δεν φαντάζουν, αλλά είναι μακρινά. Δεν γίνεται, όμως, να λησμονηθούν.
Ο Παναθηναϊκός έχει τεράστια ευρωπαϊκή ιστορία, που δεν μπορεί καν ν’ αγγίξει άλλος ελληνικός σύλλογος. Και είναι τέτοιο το μεγαλείο του, που μπορεί να ξαναγράψει χρυσές σελίδες. Έστω κι αν έχει αλλάξει το ποδόσφαιρο και τα εκατομμύρια στις προηγμένες ποδοσφαιρικά χώρες, μοιάζουν στραγάλια. Κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει αυτές τις βραδιές. Εμείς το μόνο που μπορούμε να κάνουμε, είναι να τις θυμίσουμε στον κόσμο του «τριφυλλιού» και να του δώσουμε μία ευκαιρία να ξεχαστεί απ’ όσα συμβαίνουν, αλλά και να αισιοδοξεί ότι είναι εφικτό να έρθουν τέτοιες βραδιές και στο μέλλον. Ας ξεκινήσουμε με το πιο παλιό, τη σπουδαία νίκη επί του Άξιαξ στις 3/4/96.
Κούρσα Δώνη, εκτέλεση Βαζέχα
Στα μέσα της δεκαετίας του ’90 ο Άγιαξ έμοιαζε ανίκητος. Είχε φτιάξει τρομερή ομάδα και το 1995 κατέκτησε το Τσάμπιονς Λιγκ στον τελικό που έγινε στη Βιέννη επί της Μίλαν. Στόχος του ήταν να επαναλάβει αυτό το επίτευγμα. Έφτασε, λοιπόν, στα ημιτελικά κι εκεί τον περίμενε ο Παναθηναϊκός. Για την ακρίβεια, περίμεναν το «τριφύλλι», αφού το πρώτο ματς ήταν στο Ολυμπιακό Στάδιο του Άμστερνταμ.
Η τρελή πορεία του Παναθηναϊκού ξεκίνησε τον Αύγουστο στα προκριματικά. Τότε με 0-0 στην Αθήνα κι 1-1 στο Σπλιτ απέκλεισε τη Χάιντουκ και μπήκε στους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ. Συνάντησε τις Πόρτο (ισοπαλία εντός, νίκη εκτός), Ναντ (νίκη εντός, ισοπαλία εκτός), Άαλμποργκ (νίκη εντός, ήττα εκτός). Πέρασε, λοιπόν, στα προκριματικά κι εκεί βρέθηκε στον δρόμο του η Λέγκια Βαρσοβίας. Με 0-0 στην Πολωνία κι άνετη νίκη 3-0 σε ένα κατάμεστο ΟΑΚΑ, ο Παναθηναϊκός πήγε ξανά στα ημιτελικά της κορυφαίας διασυλλογικής διοργάνωσης. Όπως το 1971 και το 1985.
Ταξίδεψε στο Άμστερνταμ με 5.000 και πλέον οπαδούς του και όλοι τον είχαν καταδικασμένο απέναντι στον ολλανδικό σύλλογο. Οι παίκτες του Χουάν Ραμόν Ρότσα, όμως, ήταν άριστα διαβασμένοι. Έκλεισαν τους χώρους, απειλήθηκαν ελάχιστες φορές και χτύπησαν στο τέλος. Ο νυν τεχνικός του Παναθηναϊκού, που βίωσε τις καλές στιγμές και τώρα ως προπονητής δίνει μάχη για την αναγέννηση, ξεκίνησε στο 87’ μία τρελή κούρσα, την κατάλληλη στιγμή πάσαρε στον Βαζέχα που είχε κρατηθεί για να μην βγει οφσάιντ και με άψογο πλασέ έστειλε τη μπάλα στο αριστερό παραθυράκι. Νίκη με 0-1, ντελίριο στον κόσμο του Παναθηναϊκού και το μόνο που άκουγες ήταν «όλοι οι δρόμοι οδηγούν στη Ρώμη», την πόλη που θα διεξαγόταν ο τελικός. Η ρεβάνς μπορεί να ήταν πικρή με τη νίκη των Ολλανδών του Φαν Χάαλ με 0-3 (έχασαν στον τελικό της Ρώμης από τη Γιουβέντους στα πέναλτι), αλλά όπως αναφέραμε, η ιστορία έγραψε.
Άγιαξ (Φαν Χάαλ): Φαν ντερ Σαρ, Ράιζινγκερ, Μπλιντ, Φ. ντε Μπουρ, Μπογκάρντε, Λιτμάνεν (76’ Μουσάμπα), Φίνιντι, Ντάβιντς, Κανού, Κλάιφερτ, Ρ. ντε Μπουρ.
Παναθηναϊκός (Ρότσα): Βάντσικ, Αποστολάκης, Ουζουνίδης, Γεωργιάδης Γ.Σ., Καλιτζάκης, Κολιτσιδάκης, Μπορέλι (82’ Μάρκος), Καπουράνης, Βαζέχα (89’ Νιόπλιας), Μαραγκός (65’ Γεωργιάδης Γ.Χ.), Δώνης.
Με σκυμμένο κεφάλι η Μπαρτσελόνα
Την ίδια ημερομηνία, έξι χρόνια αργότερα, στις 3/4/02, ήταν γραφτό ο Παναθηναϊκός να δώσει ένα ακόμα σπουδαίο ευρωπαϊκό παιχνίδι. Αυτή τη φορά για τα προημιτελικά του Τσάμπιονς Λιγκ. Η διαφορά επίσης ήταν η έδρα, αφού το πρώτο ματς ήταν εντός στην ασφυκτικά γεμάτη Λεωφόρο και ο αντίπαλος, που ήταν η μεγάλη Μπαρτσελόνα.
Εκείνη τη σεζόν, το «τριφύλλι» ξεκίνησε εντυπωσιακά στην Ευρώπη με τον αείμνηστο Γιάννη Κυράστα (έφυγε Πρωταπριλιά του 2004) στον πάγκο. Οι «πράσινοι» καθάρισαν με δύο νίκες 1-2 εκτός και 2-1 εντός τη Σλάβια Πράγας και στον όμιλο είχαν αντιπάλους από τα εξής πρωταθλήματα. Αγγλία, Ισπανία, Γερμανία. Αντιλαμβάνεται κανείς τη δυσκολία. Συγκεκριμένα, τις Άρσεναλ, Μαγιόρκα, Σάλκε. Ο Παναθηναϊκός ξεκίνησε με νίκη 0-2 επί της Σάλκε στη Γερμανία και συνέχισε με νίκες στη Λεωφόρο με 2-0 κόντρα στη Μαγιόρκα κι 1-0 επί της Άρσεναλ. Στο Λονδίνο ηττήθηκε 2-1, αλλά νίκησε εντός 2-0 τη Σάλκε και προκρίθηκε, πηγαίνοντας για τουρισμό στη Μαγιόρκα, όπου έχασε 1-0.
Εκείνη την περίοδο, όμως, το σύστημα είχε δύο ομίλους! Αντίπαλοι Ρεάλ Μαδρίτης, Πόρτο, Σπάρτα Πράγας. Ο Παναθηναϊκός ξεκίνησε με ισοπαλία 0-0 εντός με τη Πόρτο και ήττα 3-0 στην Ισπανία. Με τον Μαρκαριάν, ωστόσο, στον πάγκο, αντί του Κυράστα, έκανε δύο νίκες με τη Σπάρτα (0-2 εκτός, 2-1 εντός), έχασε 2-1 στην Πορτογαλία, αλλά με το 2-2 στη Λεωφόρο με τη Ρεάλ προκρίθηκε ως δεύτερος.
Στα προημιτελικά, λοιπόν, στις 3 Απριλίου 2002 η Μπαρτσελόνα ήρθε στην Αθήνα κι έφυγε με σκυμμένο κεφάλι. Οι Καταλανοί με Τσάβι, Πουγιόλ, Ριβάλντο, Όφερμαρς, Κλάιφερτ, Κοκού στη σύνθεσή τους, λύγισαν στην καυτή Λεωφόρο. Στο 78’ ο Κόλκα κέρδισε πέναλτι, ο Μπασινάς με κρύο αίμα πήγε στην άσπρη βούλα και η εκτέλεσή του ήταν ιδανική. Η μπάλα σχεδόν στο αριστερό παράθυρο και νίκη 1-0, με τα καθιερωμένα «όλε» στο τέλος. Δυστυχώς, στη ρεβάνς, ο Παναθηναϊκός ενώ προηγήθηκε, ηττήθηκε (έχασε σπουδαίες ευκαιρίες και στο τέλος για λίγα εκατοστά σουτ του Βλάοβιτς πέρασε δίπλα από το αριστερό δοκάρι) 3-1 και δεν πέρασε ξανά στα ημιτελικά.
Παναθηναϊκός (Μαρκαριάν): Νικοπολίδης, Φύσσας, Σάριτς, Χένρικσεν, Γκούμας, Κυργιάκος, Μπασινάς, Κόλκα, Κωνσταντίνου (89’ Βόκολος), Λυμπερόπουλος (59’ Μπόατενγκ), Βλάοβιτς (74’ Ολισαντέμπε).
Μπαρτσελόνα (Ρεσάκ): Μπονάνι, Γκάμπρι, Πουγιόλ, Αμπελάρδο, Φ. ντε Μπουρ, Κόκο (69’ Ράιζινγκερ), Ρόσεμπακ (70’ Ριβάλντο), Κοκού (53’ Τσάβι), Μότα, Όφερμαρς, Κλάιφερτ.
Δεν υπάρχουν σχόλια: