Ασύλληπτο: «Γιατί τιμωρούν τον Ολυμπιακό»
Ο πρώτος συνειρμός που έκανα με το που διεκόπη το ματς του Παμπελοποννησιακού, βλέποντας από την τηλεόραση την αιθαλομίχλη από τα χημικά που έριχνε η αστυνομία, ήταν η τιμωρία της ΑΕΚ.
Έχοντας διδαχθεί από τότε που γεννηθήκαμε σε τούτο τον τόπο ότι το περιβόητο «κράτος δικαίου» το οποίο αναφέρεται ρητά στο σύνταγμα των Ελλήνων εφαρμόζεται… a la cart, ανάλογα με το πώς βολεύει ξεχωριστά, ανά περίπτωση, υπόθεση, πρόσωπα και καταστάσεις, δεν είχα την παραμικρή αμφιβολία ότι ο Ολυμπιακός θα συρόταν στα δικαστήρια ως κατηγορούμενος!
Όταν έπεσε η βαριά καμπάνα στην Ένωση, ψάχναμε τον επόμενο. Θύτη, θύμα ή εξιλαστήριο θύμα. Πάντως, θα έπρεπε να υπάρχει επόμενος. Γιατί; Για να δείξουμε ότι άλλαξαν τα κόζα, να ξεχάσουμε αυτά που ξέραμε σ’ αυτό το επαίσχυντο κράτος γιατί η ατιμωρησία μας άφησε χρόνους και ότι, τέλος πάντων, το καρπούζι κόβεται στα δύο.
Αφού την «έφαγε» εν ολίγοις η ΑΕΚ -το κλασικό στην Ελλάδα για να είναι όλοι ευχαριστημένοι ή… δυσαρεστημένοι ή άλλος λιγότερο και άλλος περισσότερο- θα τύχει της ίδιας αντιμετώπισης, με πρώτη ευκαιρία ο επόμενος.
Αυτή η «ευκαιρία» δόθηκε με τα γεγονότα της Πάτρας από τους Ολυμπιακούς που κυνήγαγαν έναν Παναθηναϊκό που χτύπησε στο κινητό του ο ύμνος «Σύλλογος μεγάλος…» κτλπ, κτλπ. και έγιναν μετά όσα έγιναν με την διμοιρία των ΜΑΤ.
Δε βρέθηκα στο γήπεδο εκείνη την ημέρα, δεν ήμουν αυτόπτης, δεν έχω ακριβή, προσωπική εικόνα, δεν είμαι δικαστής, δεν είμαι δημόσιος κατήγορος, δεν είμαι δικηγόρος, δεν ακολουθώ υπερασπιστική γραμμή, δεν προδικάζω καμία απόφαση.
Απλά σκέπτομαι. Βάζω να δουλεύει λιγάκι το μυαλό και δεν άγομαι και φέρομαι από αιτιάσεις, ισχυρισμούς και μεθοδεύσεις με στόχο «ισοφαρίσεις» ποινών και εντυπώσεων.
Ούτε μπορώ να αφήσω ασχολίαστο το νόμο Κοντονή, που από την ημέρα που ψηφίστηκε, γράφαμε και λέγαμε ότι στα ελληνικά γήπεδα μπορούμε πια να έχουμε σε κάθε αγωνιστική, το λιγότερο ένα περιστατικό για να μπαγλαρώσουν μια ΠΑΕ, μια ομάδα, ένα σύλλογο, εξαιτίας του δικαιώματος, της αφορμής που δόθηκε από την απερισκεψία ενός, δύο, τριών, ενός τσούρμου οπαδών, έξω από το γήπεδο, εκτός αγώνα! Μνήσθητι μου Κύριε!
Αυτό το σύντομο σχόλιο για το θέμα της τρέχουσας επικαιρότητας των ερυθρολεύκων.
Στα αγωνιστικά μετά την soft εμφάνιση και ήττα στην Κρήτη και την κατσάδα του Μαρτίνς στο μάντρωμα στο Ρέντη που ακολούθησε, οι παίκτες, παλιοί-νέοι, Έλληνες-ξένοι, αστέρια και αστεράκια, κατάλαβαν ως διαφάνηκε στο «Βικελίδης» ότι είτε τα έχεις πριν, είτε τα αγοράσεις, είτε σου στείλει από το χωριό η θεία την καρτέλα με τα φρέσκα τα αυγά, άμα δεν τα σπάσεις ομελέτα δεν γίνεται που να τον χτυπάς κάτω.
«Αρπαγμένος» και αποφασιστικός μπήκε στο ματς ο Ολυμπιακός, δεν ευτύχησε να σκοράρει – ειδικά στη φάση του Φορτούνη πολύ νωρίς – στο κορυφαίο πρώτο τέταρτο της σεζόν (τουλάχιστον για εκτός έδρας παιχνίδι), θα συνέβαινε όμως αυτό αργά ή γρήγορα με τη δυναμική που τον διέκρινε αυτή τη φορά.
Όταν σε συνοδεύει η αυτοπεποίθηση, εκείνο το «θα νικήσω ό,τι κι αν γίνει», δύσκολα ή αραιά και πού αν θέλετε, ξεφυτρώνει ένας ανατρεπτικός παράγοντας για να μη φτάσεις έως την επίτευξη του στόχου.
Καταλυτική ασφαλώς η αλλαγή του Πέδρο Μαρτίνς με τον άνθρωπο που πράγματι έβγαλε μνήμες Ιμπαγάσα στους Ολυμπιακούς με την αρχιτεκτονική μπαλιά του στον Κούτρη. Ο Νάτχο ζωγράφισε το γκολ της νίκης από την αρχή ως το τέλος.
Έβαλε… τεμπεσίρη και έβγαλε με τη στέκα του μια τρίσποντη μαγικού μπιλιάρδου, ώστε να πάει με ακρίβεια πυραύλου η μπάλα στα πόδια του Κούτρη και αυτός απλά να τη βρει όπως έπρεπε για να στείλει την παράλληλη με το τέρμα ασίστ στα πόδια του Χασάν.
Ο προπονητής διάβασε σωστά υπό τριπλή ανάγνωση την αλλαγή του Ισραηλινού μαέστρου και αυτό πρέπει να του το αναγνωρίσουμε πρώτα από όλα του Μαρτίνς, ο οποίος κάνει «νερά» όπως έχουμε διαπιστώσει στο κοουτσάρισμα, αλλά αυτή τη φορά έβαλε σε όλους τα γυαλιά!
1) Έκανε την αλλαγή λίγο πριν συμπληρωθεί μια ώρα παιχνιδιού. Νωρίς. Είχε δει την ανάγκη αλλαγής του πλάνου νίκης.
2) Απέσυρε Λάζαρο που σερνόταν και είχε νεύρα και είχε ήδη και κίτρινη.
3) Έβαλε τον παίκτη που θα κατηύθυνε σωστά τους επιθετικούς προσανατολισμούς της ομάδας εντοπίζοντας την ψυχολογική πτώση του Φορτούνη από την πρώτη ώρα που έδειχνε να μη συγχωρεί τον εαυτό του για τη χαμένη… αλά Φετφατζίδη ευκαιρία του ματς στο 5ο λεπτό.
Για τον Ολυμπιακό έχει επίσης να παρατηρήσει κάποιος, στον απόηχο της νίκης στη Θεσσαλονίκη, ότι πλην της νίκης στο ματς, στη βαθμολογία έναντι του ΠΑΟΚ και στον ψυχολογικό τομέα μιας νέας ομάδας, ότι:
- Ο προπονητής του, το ψάχνει, επιμένει, χωρίς να… αναστατώνει το σύμπαν και φαίνεται πως ίσως και να του βγει στο τέλος η χημεία στην άμυνα, ειδικά στα στόπερ. Ο Κούτρης παίρνει το… αίμα του πίσω στο συναγωνισμό με τον καταπονημένο και πιο άπειρο Τσιμίκα, ο Ομάρ έχει ρίξει άγκυρα στην άκρη δεξιά και οι Βούκοβιτς-Σισέ πάνε να δέσουν. Για να δούμε. Δεν λέω μεγάλα λόγια γι’ αυτή την πολύπαθη θέση!
- Ο Σα πάντως απέδειξε, χάρη στη δύσκολη απόφαση της τεχνικής ηγεσίας να του ανοίξει το δρόμο αφήνοντας αναπληρωματικό τον Γιαννιώτη, ότι είναι ένας σταθερός τερματοφύλακας και με σιγουριά στον εαυτό του δεν λύγισε απέναντι στην πρόκληση. Οι Ερυθρόλευκοι λέω με βεβαιότητα ότι διαθέτουν δύο καλούς γκολκίπερ
-Και φυσικά ο Νάτχο επιβάλλεται να ξεκινάει 11άδα. Δεν με νοιάζει που λένε: «Και πού θα πάει ο Φορτούνης;»
Ας βρει τρόπο να τους χωρέσει 11άδα ο προπονητής. Φτάνει πια με τους δύο ανασταλτικούς (Καμαρά, Μπουχαλάκη) στο κέντρο, ειδικά με εύκολους αντιπάλους στο Καραϊσκάκη!
* ΠΟΛΛΑ ΓΚΟΛ με τη Ντουντελάνζ για να πάει με ακόμα πιο αναπτερωμένο ηθικό ο Ολυμπιακός στο ντέρμπι της Κυριακής. Αυτό χρειάζεται περισσότερο από μια απλή επιδίωξη νίκης για το Europa στον αγώνα της Πέμπτης.
* ΟΠΟΙΟΣ ΥΠΟΤΙΜΗΣΕΙ τον Παναθηναϊκό που είδα προσεκτικά και εναντίον της ΑΕΚ θα το μετανιώσει. Δε θα παίζουν απλά οι πράσινες φανέλες με το τριφύλλι στο ντέρμπι των αιωνίων, αλλά μια οργανωμένη, συγκροτημένη και με υψηλό ηθικό ομάδα. Οι μικροί σου βγάζουν τα πνευμόνια και οι έμπειροι γνωρίζουν καλά αυτά τα ειδικών συνθηκών παιχνίδια που πολλές φορές κρίνονται από μια φάση, ένα δοκάρι ή δύο λεπτομέρειες. Και για να τελειώνει η παραφιλολογία: Δεν είναι μόνο «μπέμπηδες του Δώνη» γιατί τον Κάτσε, τον Κουρμπέλη, τον Μακέντα, τον Κουλιμπαλί, τον Διούδη, τον Κολοβέτσιο, τον Ινσούα τους ξεχνάμε; Την μισή ομάδα και βάλε τους λέμε… άπειρους;
sportdog.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια: