Οι ίδιοι μας γέννησαν ξανά την ελπίδα!
Γράφτηκε στα πεταχτά και λίγο πριν τα πρώτα διόδια το blog μετά την Τούμπα, πάμε τώρα έχοντας γυρίσει στη βάση μας να τα βάλουμε κάτω πιο αναλυτικά.
Καταρχήν ξεκινάμε από τα βασικά. Για να μην ξεχάσουμε αυτά που ξέρουμε, όσα δηλαδή έχουν συμβεί και σε έφεραν εκεί που βρίσκεσαι. Αν σου έλεγε κάποιος λοιπόν στις αρχές Αυγούστου (του 2018, έτσι;) ότι θα κάνεις την πρώτη σου ήττα την 8η αγωνιστική στην Τούμπα και έχοντας προηγηθεί έξι νίκες και μια ισοπαλία σε πρώτη φάση θα έλεγες “μαζέψτε τον” και σε δεύτερη “αν είναι έτσι, κανένα πρόβλημα”. Φυσικά και δεν μας αρέσει, δεν έχουμε μάθει με αυτόν τον τρόπο, ωστόσο αυτή είναι η αλήθεια και μέχρι νεοτέρας πρέπει να την αποδεχτούμε, να την αντέξουμε και να την κοιτάξουμε στα μάτια.
Το ότι ΑΥΤΟΣ ο Παναθηναϊκός έφτασε να πηγαίνει στην Τούμπα με την προσδοκία να το παίξει στα ίσια το ματς και όχι σαν πρόβατο σε σφαγή δείχνει από μόνο του τι ακριβώς θαύμα έχει συντελεστεί το τελευταίο δίμηνο. Είναι αυτό που περιγράφουμε καθημερινά και επειδή ήταν μη αναμενόμενο από τους πάντες έχει γίνει και σημείο αναφοράς. Αυτό που λένε και στα... χωριά “talk of the town”, καθώς σε οποιαδήποτε άλλη εποχή θα ήταν απλά το προβλεπόμενο και το απαιτητό για ένα σύλλογο με το ασύλληπτο μέγεθος και βάρος φανέλας, σαν τον Παναθηναϊκό.
Από εκεί και πέρα το τι προσδοκάς από ένα ματς και τι τελικά παίρνεις μπορεί να αποκτήσει... απόσταση ακόμα και όταν βρίσκεσαι στις καλύτερες σου μέρες. Ακόμα και όταν είσαι πλήρης και ξεχειλίζεις από ποιότητα και προσωπικότητα. Αρα σκεφτείτε, για να χαμηλώσουμε εκ νέου τους τόνους, πόσο εύκολα μπορεί να έρθει η ανώμαλη προσγείωση, το μάθημα και το μάθημα υπό τις δεδομένες και γνωστές σε όλους συνθήκες.
Κακά τα ψέματα για να μπορέσεις να πάρεις αποτέλεσμα αυτή την εποχή μέσα στην Τούμπα από τον ΠΑΟΚ του επτά στα επτά και των νικών επί ΑΕΚ και Ολυμπιακού ήταν αναγκαίες κάποιες συνθήκες. Να πιάσεις εσύ κοντά στο μάξιμουμ της απόδοσής σου και να μην είναι ο αντίπαλος στο καλύτερό του βράδυ. Οσα χρόνια βλέπω ματς στη συγκεκριμένη έδρα δεν θυμάμαι να έχω αισθανθεί τόσο μεγάλη πίεση. Δεν στέκομαι στο σκορ, στη γενικότερη εικόνα και αίσθηση. Και τέσσερα έχουμε φάει και τρία, αλλά αυτή τη φορά φαινόταν (κυρίως από το '20 και μετά) ότι δεν γλιτώνεις με τίποτα. Πόσο μάλλον όταν από τη δική σου πλευρά πέραν του εκπληκτικού Διούδη άντε και κάπως τον Μακέντα οι υπόλοιποι (και ειδικότερα οι χαφ) είναι αρνητικοί. Ετσι δεν μπορεί να γίνει δουλειά, όχι με τρεις να παίξεις πίσω ή με συν έναν στα χαφ, αλλά και με... δεκατρείς.
Φυσικά για τα περισσότερα από τα παραπάνω που αναφέρονται και για ένα σωρό ακόμα, δεν ευθύνεται ο... Δώνης που ρίσκαρε, αλλά αυτός που έχει αφήσει τον Δώνη με αυτά τα όπλα. Διότι για να κάνεις το βήμα παραπάνω, την υπέρβαση και να ξαναγίνεις ανταγωνιστικός σε τόσο απαιτητικά ματς χρειάζονται και πολλά ακόμα που στην παρούσα φάση δεν τα έχεις σε επίπεδο ενέσεων, ποιότητας και προσωπικότητας.
Ο Δώνης πήγε να το παίξει στα ίσια το ματς και καλά έκανε. Εκ του αποτελέσματος αλλά και εκ της εικόνας δεν του βγήκε, αλλά δεν είναι δυνατόν να ψέξει κανείς έναν άνθρωπο που το παλεύει και προσπαθεί να επαναφέρει την Παναθηναϊκή νοοτροπία στην αντιμετώπιση τέτοιων παιχνιδιών. Έχει επιλέξει εξ αρχής να παλέψει και αν χρειαστεί να πέσει με τον δικό του τρόπο και μόνο στα θετικά λογίζεται ότι δεν κωλώνει και δεν κάνει πίσω. Όσο κι αν πονάει και αυτή η ήττα και όποια άλλη πιθανώς ακολουθήσει.
Δεν υπάρχει λόγος να κάτσουμε άλλο πάνω σε αυτό το ματς. Τουλάχιστον εμείς. Ήταν ένα καλό μάθημα, δεδομένα αυτοί που πρέπει το πήραν και πιστεύω ότι αυτό θα φανεί στη συνέχεια. Το ότι ουδείς δεν έχει αποδεχτεί την ήττα και υπάρχει στενοχώρια και προβληματισμός, δείχνει ότι σε επίπεδο νοοτροπίας δουλεύεις προς τη σωστή κατεύθυνση, το πλάνο δεν μεταβάλλεται, δεν γυρεύεις εύκολες δικαιολογίες, δεν κοιτάς πίσω αλλά μονάχα μπροστά και ψηλά.
Κλείνοντας θα πω ότι το τι έχει πετύχει μέχρι τώρα αυτή η ομάδα και τι αποδοχή απολαμβάνει από τον κόσμο της θα φανεί το Σάββατο στο ΟΑΚΑ. Και μάλιστα μετά από την πρώτη ήττα και όχι από σερί νικών που κάνει το γήπεδο προτεραιότητα για τους περισσότερους. Είναι αυτονόητο ότι χρειάζεται την στήριξη και εξυπακούεται πως θα την έχεις.
ΥΓ: Καλό ταξίδι Γιαννάκη μας. Δεν ξέρω αν το είχες καταλάβει, αλλά ήσουν και εσύ μια από τις πραγματικά μεγάλες μορφές της Λεωφόρου και η (μόνιμη) παρουσία σου πάντα έδινε ένα άλλο χρώμα. Γίγαντα Καρακίτσο ας είναι ελαφρύ το χώμα που θα σε σκεπάσει.
sdna.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια: