Όχι αϊ-σιχτίρια για Παπαπέτρου, πήγε στον ΠΑΟ γιατί... - Σαΐτα πολλών εκατομμυρίων στον Ολυμπιακό
Αυτά τα «κρεμάλα στον προδότη», οι βρισιές και άλλα… αναθέματα που κατακλύζουν το Twitter και τα social media από τα μεσάνυχτα της Κυριακής, όταν γνωστοποιήθηκε η αποχώρηση του Παπαπέτρου από τον Ολυμπιακό, μόνο ανήκουστα δεν μας είναι.
Οι οπαδοί παντού και πάντα είναι της ίδιας «φτιαξιάς». Τα ίδια, δυσκίνητα, «δυσκοίλια», κολλημένα και, καθ’ υπερβολή, αρρωστημένα μυαλά, παγκοσμίως. Ακόμα και σε χώρες προοδευτικότερες της δικής μας, με υποτιθέμενο ανώτερο αθλητικό πολιτισμό.
Ας φρεσκάρουμε ελαφρά το μνημονικό μας, γυρίζοντας στα χρόνια που ο Λουίς Φίγκο έφευγε από την Μπαρτσελόνα, ντυνόταν στα κατάλευκα της Ρεάλ και πήγε στο «Καμπ Νου», αντίπαλος για πρώτη φορά των Καταλανών.
Παραθέτω αποσπάσματα εφημερίδων, φωτογραφικά στιγμιότυπα και μαρτυρίες συμπαικτών του τότε στους Μαδριλένους, όπως του Μίτσελ Σαλγάδο:
Στις 23 Οκτωβρίου 2000, Μπάρτσα-Ρεάλ, στη Βαρκελώνη: Ο ήχος ήταν εκκωφαντικός, ενώ παντού υπήρχαν πανό στα οποία αναγράφονταν χαρακτηρισμοί όπως… προδότης, Ιούδας, αλήτης, κάθαρμα κ.λπ.
Όταν ο Φίγκο βρήκε στον αγωνιστικό χώρο 98.000 οπαδοί φώναζαν τόσο δυνατά που τον σόκαραν και τον έκαναν να πιάνει τα αυτιά του. Στο γήπεδο έπεφταν πορτοκάλια, σάντουιτς, αναπτήρες, κινητά τηλέφωνα και άλλα πολλά, με τον Φίγκο να μην εκτελεί κανένα κόρνερ, να είναι η Ρεάλ γενικά φανερά επηρεασμένη και τελικά να χάνει με 0-2.
Η δεύτερη επίσκεψη ήταν στις 23 Νοεμβρίου του 2002, όπου εκτελούσε κόρνερ, τα αντικείμενα έπεφταν βροχή, ενώ στο γρασίδι βρέθηκε μέχρι και μία γουρουνοκεφαλή!
Χαρακτηριστικά τα λόγια του Μίτσελ Σαλγάδο: «Στο δεύτερο ή στο τρίτο κόρνερ γύρισα στον Φίγκο και του είπα… -Ξέχασέ το φίλε, είσαι μόνος σου τώρα-. Πήγαινα κοντά στον Λουίς και του έδινα τη δυνατότητα για πάσα στο κόρνερ, αλλά όχι αυτή την φορά».
«Από τις εξέδρες έπεφταν πύραυλοι… κέρματα, ένα μαχαίρι, ένα γυάλινο μπουκάλι από ουίσκι. Johnnie Walker, νομίζω. Ή J&B. Καλύτερα να μείνω μακριά. Κοντινά κόρνερ; Δεν νομίζω».
Και με την… υποψία και μόνο -αφήστε που δείχνει να είναι θέμα ολίγου χρόνου ώσπου να μπει η υπογραφή του στο «πράσινο» συμβόλαιο- ότι ο Ιωάννης έφυγε από το ΣΕΦ για να γίνει κάτοικος ΟΑΚΑ, δεν τον… ξεπλένει ο Όρμος του Φαλήρου ολόκληρος!
Ο κόσμος δε δίνει λογαριασμό στα περί συμφέροντος του παίκτη, συνθηκών, timing, διαδοχής πίσω, σε καμία παράμετρο της όποιας παρόμοιας υπόθεσης. Τυφλώνεται από τα χρώματα και… αϊ-σιχτιρίζει.
Εγώ τι είδα στην περίπτωση του Παπαπέτρου:
1) Έπεσα έξω ομολογώ, διότι όπως είχα πει όταν έκλεισε ο Παπανικολάου, έπαιρνε σειρά και ο άλλος «Παπ» να συνεχίζει στα ερυθρόλευκα. Υπολόγιζα ότι επειδή είναι και «κολαούζοι», θα τον επηρέαζε ο πρεσβύτερος.
2) Εκεί όμως, στην ηλικία στράβωσε το πράμα. Υπό ποια έννοια; Ο Κώστας είναι στα 28, ο Ιωάννης στα 24. Τέσσερα χρόνια μικρότερος και από την ώρα που ο κολλητός του ανανέωσε στην ομάδα και η θέση τους είναι περίπου ίδια στο παρκέ, πάλι δε θα περίσσευε ο αγωνιστικός χρόνος που θα περίμενε και θα ήθελε να του διατεθεί από τον Μπλατ ο Παπαπέτρου. Θεμιτό.
3) Δεν τα «έσπασε» με τους Αγγελόπουλους για τα λεφτά, για τη χρονική διάρκεια της συμφωνίας, για τεχνικά ή πρακτικά ζητήματα του νέου συμβολαίου. Αποχώρησε για να πάει να βρει συνολικές «συνθήκες εργασίας» που θα τον κάλυπταν. Κι αυτό θεμιτό το βρίσκω. Ο καθένας κοιτάζει την πάρτη του, τον εαυτό του. Όπου και όπως αισθάνεται ότι καλύπτεται με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Δεν μπορείς να τον οικτίρεις γι’ αυτό. Να κατηγορηθεί για αγνωμοσύνη ή για unfair συμπεριφορά.
4) Ο πατήρ, Αργύρης, φόραγε για πολλά χρόνια τη φανέλα του Παναθηναϊκού. Όσα χρόνια ο νεότερος Παπαπέτρου ήταν στον Ολυμπιακό, οικογενειακώς, μπαμπάς-μαμά, δεν έχαναν ματς στο ΣΕΦ, ήταν όρθιοι και πανηγύριζαν νίκες του Ιωάννη και των Ερυθρολεύκων. Το αίμα όμως νερό δεν γίνεται και ίσως -ας το δεχτούμε και αυτό- το DNA του Ιωάννη τον «στέλνει» κάποια στιγμή στον Παναθηναϊκό. Όλα παίζουν σ' αυτή τη ζωή.
5) Αν ύστερα από μια αποτυχημένη σεζόν -γιατί ως άκρως αποτυχημένη λογίζεται η προηγούμενη, χωρίς τίτλο, εκτός final four και με χαμένο τελικό Κυπέλλου από την ΑΕΚ- έλεγαν στους Ολυμπιακούς ότι ένα μήνα αργότερα, τέτοια εποχή, οι Ερυθρόλευκοι θα είχαν κόουτς τον Ντέιβιντ Μπλατ, δεν θα είχαν χάσει (και για το γόητρο) τον μεγάλοι αρχηγό τους, Βασίλη Σπανούλη, ότι ο Παπανικολάου θα ανανέωνε μέχρι το '21 και ότι ήδη θα είχε αγοράσει Γκος και Λι Ντέι, θα ήταν αρκούντως ευτυχείς.
Ε, στις τρεις δύσκολες περιπτώσεις ανανεώσεων, χάθηκε η μία. Κι αφού πρωτύτερα, η ΚΑΕ εξήντλησε τις προσπάθειες της να κλείσει και τον Ιωάννη με ένα γερό deal τριετές, με 700 χιλιάρικα το χρόνο!
Οπότε ρωτάω εγώ τώρα: Ποιες από τις τρεις καλοκαιρινές εσωτερικές υποθέσεις των προέδρων ήταν σημαντικότερη και αν έπρεπε να μην κατέληγε μία σε συμφωνία, ποια να ήταν αυτή;
Του Ιωάννη Παπαπέτρου. Ξεκάθαρα και αντικειμενικά. Γιατί ποιον να έχανε ο Ολυμπιακός; Τον Kill Bill, το περιβραχιόνιο, τη σημαία του ή τον τρίτο αρχηγό της ομάδας, που παίρνει σειρά να ηγηθεί του Ολυμπιακού μετά και από τον Γιώργο Πρίντεζη;
Ο Παπαπέτρου δε ήθελε να μείνει και δεν έμεινε. Ο Ολυμπιακός είναι Ολυμπιακός και οι οπαδοί του μην ξεχνούν ότι το μοναστήρι να είναι καλά και καλόγεροι βρίσκονται.
Άρα το θέμα είναι λήξαν με τις προτιμότερες, όπως ήρθαν τα πράγματα φράσεις στο Twitter: «Άντε αγόρι μου στην ευχή του Θεού»!..
* ΝΤΑΝΙΕΛ Ποντένσε: Όσο μπόι του λείπει, τόση μπάλα ξέρει. Κλασικό εξτρέμ, παίζει πιο πολύ αριστερά, αλλά και στα δύο επιθετικά άκρα. Λύνει το διεισδυτικό πρόβλημα του Ολυμπιακού από τα πλάγια. Διεμβολιστής και σαΐτα. Παίζει box to box και πατάει περιοχή. Υπό άλλες συνθήκες στη Σπόρτινγκ και χωρίς τα «περάσματα» των Ερυθρολεύκων στα μεγάλα γραφεία των ατζέντηδων όπως κατ’ επανάληψη έχουμε πει, αυτή η μεταγραφή θα πήγαινε πάρα πολύ ψηλά για τα ελληνικά οικονομικά δεδομένα. Πάρα πολύ όμως!
*sportdog.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια: