«Εποχή «μπουνίδια» Παπανικολάου - Και το...σώβρακο του Πασκουάλ ο Σφαιρόπουλος!»
Αν σας λέγανε πριν από δυο χρόνια ότι ο Ολυμπιακός θα παίξει σχεδόν ολόκληρη την τέταρτη περίοδο αγώνα πλέη οφ στο ΟΑΚΑ με τον Σπανούλη καθηλωμένο στον πάγκο, θα το πιστεύατε; Μπορεί και να το πιστεύατε αν πρόσθετε ο συνομιλητής σας ότι θα είναι είκοσι πόντους μπροστά ο Παναθηναϊκός και θα ήθελε ο προπονητής τον ερυθρόλευκων να μην καταπονήσει το αστέρι του. Αλλά σε ματς κανονικό με τη διαφορά στους τρεις πόντους και να μην παίζει ο Σπανούλης και αντί να τουμπάρει το σκορ ν' ανοίγει; Με απόλυτο και δίκαιο θριαμβευτή τον Ολυμπιακό; Άνευ Σπανούλη να δίνει τον τόνο; Ποιός θα το πίστευε αλήθεια;
Είχα γράψει πριν από μήνες ότι τελειώνει η εποχή Σπανούλη στον Ολυμπιακό και αρχίζει η εποχή Παπανικολάου. Ότι τελειώνει η εποχή της τέχνης, της ομορφιάς και της ταχυδακτυλουργίες και έρχεται ο καιρός για μπουνίδι, κλωτσίδι και αγκωνίδι. Και πέσανε τότε διάφοροι να με φάνε, αλλά με αυτό το μπάσκετ κέρδισαν σήμερα άνετα οι ερυθρόλευκοι. Πιέζοντας ως το τελευταίο δευτερόλεπτο, κυνηγώντας όλες τις μπαλιές, δαγκώνοντας στο λαιμό τον αντίπαλο να καταλάβει ότι χαβαλές τέλος. Το μπάσκετ του Παπανικολάου, του Παπαπέτρου, του Μάντζαρη. Κι ο Σπανούλης στον πάγκο...
Μπήκε μόνο στο τελευταίο δίλεπτο για να προσφέρει με την εμπειρία του και για να υπάρχει ένα σίγουρο χέρι σε περίπτωση βολών. Αλλά και σε όλο τον υπόλοιπο αγώνα, θεατής ήταν. Το μυαλό του παραμένει κοφτερό, τα χέρια του παραμένουν μαγικά (βλέπε ασίστ και κλεψίματα), τα πόδια του όμως είναι σαν να κουβαλάνε βαρίδια απο μολύβι. Και κάπως έτσι οι πάλαι ποτέ τιτανομαχίες του με τον Γκιστ θύμιζαν σήμερα καυγά Θανάση Βέγγου με Φραγκίσκο Μανέλη. Γιατί είναι κι ο Γκιστ σαν σημαδούρα πλέον, να τον περνάνε τα μυρμήγκια στην ανηφόρα και να γελάνε!
Ας επιστρέψω όμως στο μπάσκετ σκυλομαχία κι ας απονείμω τα εύσημα στον κόουτς Σφαιρόπουλο που δεν ξέφυγε ούτε δευτερόλεπτο από το πλάνο του, ακόμη κι όταν το παιχνίδι πήγαινε να τουμπάρει. Δεν έχασε ούτε λεπτό την ψυχραιμία του, δεν του γύρισε το μάτι από κάποια λάθη της διαιτησίας, δεν απογοητεύθηκε όταν μερικοί παίκτες κλειδιά (ο Πρίντεζης για παράδειγμα) επέδειξαν νοοτροπία νηπιαγωγείου. Και πήρε την ταυτότητα, το πορτοφόλι και το σώβρακο του Πασκουάλ που φαινόταν αποπροσανατολισμένος και πελαγωμένος.
Αλήθειες να λέμε παιδιά, σκορποχώρι έμοιαζε ο Παναθηναϊκός, δίχως πλάνο, δίχως λογική, δίχως μυαλό. Στην επίθεση ειδικά, και ενώ είχε βρει την ησυχία του με το δίδυμο Βουγιούκα-Τζέημς εντός και εκτός ρακέτας, το γύρισε από ένα σημείο και πέρα στο σύστημα πλημμύρα και τα 'πιασε τα λεφτά του. Με τον Πασκουάλ να εμπιστεύεται επί πεντάλεπτο τον Ντίνο Μήτογλου, λες και έπαιζε με τα Τρίκαλα. Εκεί ακριβώς, στο μέσο της δεύτερη περιόδου, ήταν που ο Ολυμπιακός άρχισε για πρώτη φορά να το γυρνάει το παιχνίδι. Κι από τότε, δεν ξανακοίταξε πίσω...
Υ.Γ.: Αυτός ο Ρίβερς ήταν τόσο τραγικός, που του χρόνου δεν θα παίζει ΟΑΚΑ. Θα παίζει Επίδαυρο!
*sportdog.gr, Χρήστος Ξανθάκης
Δεν υπάρχουν σχόλια: