Άρθρο-κόλαση: «Αυτή είναι η σκληρή αλήθεια για τον ΠΑΟ - Οι οπαδοί του δεν μπορούν να...»
Αντιλαμβάνομαι την επιθυμία κάθε αγνού (και εδώ και χρόνια αθόρυβου) οικονομικού αιμοδότη του Παναθηναϊκού, όπως ο Σπύρος Θεοδωρόπουλος, να συμβάλλει με όλες του τις δυνάμεις για τη σωτηρία της αγαπημένης του ομάδας.
Αντιλαμβάνομαι, επίσης, την αναγκαιότητα να θέσει επίσημα τέλος σε μια προσπάθεια που επιχειρεί να ξεκινήσει, όταν διαπιστώνει ότι οι συνομιλητές του (για τους δικούς τους λόγους) της δίνουν δημοσιότητα και διαστάσεις μεγαλύτερη από αυτές που ο ίδιος επιθυμούσε.
Όποιες, όμως, κι αν είναι οι προθέσεις των ανθρώπων που πονάνε καθημερινά βλέποντας το «τριφύλλι» παρατημένο στο έλεος του Θεού, ο Παναθηναϊκός χρειάζεται αυτή τη στιγμή περισσότερο από ποτέ ρεαλισμό. Ρεαλισμό που να φτάνει στα όρια του κυνισμού!
Έχουμε και λέμε, λοιπόν: Όσο κι αν θέλει η μεγάλη πλειοψηφία των φιλάθλων του Παναθηναϊκού να βοηθήσουν οικονομικά την αγαπημένη τους ομάδα, απλά δεν μπορούν. Σε μία Ελλάδα όπου η ανεργία χτυπάει κόκκινο, οι μισθοί βυθίζονται στα επίπεδα τριτοκοσμικών χωρών και χιλιάδες οικογένειες δίνουν κάθε μήνα αγώνα για να εξασφαλίσουν τα προς το ζην, τα 50 ευρώ (ποσό που συζητήθηκε έντονα το τελευταίο διήμερο) πολύ απλά δεν υπάρχουν. Σε κάποιους μπορεί να φαντάζει υπερβολική η συγκεκριμένη διαπίστωση, δυστυχώς όμως δεν είναι.
Μη συγκρίνουμε παραδείγματα λαϊκής σωτηρίας άλλων μεγάλων συλλόγων στο εξωτερικό, γιατί απλά χώρες όπως η Ολλανδία, το Βέλγιο, η Γερμανία ουδέποτε έφτασαν στα οικονομικά επίπεδα της σημερινής Ελλάδας.
Δεν μπορώ να φανταστώ ότι υπάρχει φίλος του Παναθηναϊκού που δεν θέλει να συμβάλλει στη σωτηρία της ομάδας του. Δυστυχώς, όμως, οι περισσότεροι δεν μπορούν. Γιατί στην ιεραρχία ακόμη και των πιο φανατικών υποστηρικτών ενός συλλόγου (όχι μόνο, φυσικά, των φίλων του «τριφυλλιού») η ομάδα είναι το δεύτερο σημαντικότερο κομμάτι της ζωής τους, μετά την οικογένεια. Κι αυτή τη στιγμή οι περισσότεροι δίνουν καθημερινό αγώνα για το αύριο της οικογένειας και των παιδιών τους.
Προσωπικά, πάντως, δεν μπορώ να φανταστώ άλλη λύση από τη διάσωση της ΠΑΕ από κάποιον επιφανή οικονομικό παράγοντα που έχει δραστηριοποιηθεί ξανά με τα κοινά του Παναθηναϊκού. Δυσκολεύομαι να δω κάποιον άλλον ισχυρό Έλληνα να μπλέκει στο… βούρκο του ελληνικού ποδοσφαίρου (και να κινδυνεύει ανά πάσα στιγμή να ανοίξει μέτωπο με έναν εκ των Μαρινάκη, Μελισσανίδη, Σαββίδη ή… και με τους τρεις μαζί) και φυσικά δυσκολεύομαι ακόμη περισσότερο να δω πως θα υπάρξει επενδυτής από το εξωτερικό για να ρίξει κάποιες δεκάδες εκατομμύρια ευρώ στο δικό μας ανυπόληπτο ποδόσφαιρο, σε μια χώρα που η οικονομική κρίση και η φορολογία καθιστούν απαγορευτική οποιαδήποτε επένδυση στον αθλητισμό.
Και βέβαια για έναν ξένο επενδυτή ο Παναθηναϊκός είναι ένας ιστορικός σύλλογος, πλην όμως με καθαρά επενδυτική ματιά διαθέτει αυτή τη στιγμή μόνο χρέη και ουσιαστικά κανένα σοβαρό περιουσιακό στοιχείο είτε προς αξιοποίηση, είτε προς εμπορική εκμετάλλευση. Ούτε γήπεδο, ούτε σύγχρονο προπονητικό κέντρο.
Κάθε υγιής φίλαθλος που είναι στοιχειωδώς ανοιχτόμυαλος πρέπει να εύχεται τη σωτηρία της ΠΑΕ Παναθηναϊκός. Ο αθλητισμός σε κάθε χώρα γιγαντώνεται και αποκτά υπόσταση μόνο μέσα από τον υγιή ανταγωνισμό των μεγαλύτερων συλλόγων της. Δυστυχώς, όμως, η σωτηρία για την οποία συζητάμε δεν μπορεί να έρθει από τις τσέπες του κόσμου Παναθηναϊκού. Αυτή είναι η σκληρή και κυνική αλήθεια…
sdna
Δεν υπάρχουν σχόλια: