Καρμοίρης: Γιατί κανένας δεν λέει «μπράβο» στον Λεμονή - Ασεβής και εγωιστής ο Ανσαριφάρντ!

Η προοδευτική σταθερή βελτίωση του Ολυμπιακού σε αγωνιστική εικόνα, ποδοσφαιρικά συναισθήματα, στατιστικές και αριθμούς, είναι γεγονός αδιαμφισβήτητο.




Η ομάδα συμμαζεύτηκε αισθητά, αυξάνει τη δημιουργικότητα της, κερδίζει και μεγαλώνει τα νικηφόρα σερί της, ανατρέπει καταστάσεις και, έχοντας καλύψει το σημαντικό χαμένο έδαφος της εποχής Χάσι, τελευταία, πατάει και εναλλάσσεται στην κορυφή, βγάζοντας την προοπτική κατάκτησης τίτλου, όσο η ΑΕΚ και ο ΠΑΟΚ, οι βασικοί αντίζηλοι της, δεν… ξεχνούν κι αυτοί ν’ αφήνουν βαθμούς δεξιά και αριστερά, σαν να μην αντέχουν την αδρεναλίνη των υψηλών πτήσεων.

Μολαταύτα, τα αμυντικά σφάλματα, ομαδικά και ατομικά, εξακολουθούν να έχουν προέλευση… γειτονικής αλάνας, ενώ και ο μέσος όρος υλοποίησης των ευκαιριών που παράγονται, εξακολουθεί να κυμαίνεται από χαμηλά έως μέτρια επίπεδα.

Αυτές είναι οι δύο αιτίες που ο Ολυμπιακός κάπου δυσκολεύεται να βρει σταθερό βηματισμό, κάνοντας τη ζωή του δύσκολη, κουβαλώντας απρόσεκτα τη στάμνα ως τη βρύση, κινδυνεύοντας να σκουντουφλήσει σε οποιονδήποτε αντίπαλο παρουσιαστεί στο διάβα του.

Ευκολία και δεδομένο έπαψε να υπάρχει για τους ερυθρόλευκους, είτε παίζουν με την Μπαρτσελόνα είτε με τον Λεβαδειακό, την Κέρκυρα ή τον Απόλλωνα.

Παρότι μπήκαμε στον τελευταίο αγωνιστικό μήνα του 1ου γύρου, κοντεύουμε δηλαδή στα μισά της χρονιάς, είναι ξεκάθαρο ότι τα «στεγανά» εξακολουθούν να μπάζουν.

Ομολογίες

Ο ίδιος ο προπονητής ομολογεί ότι οι «αρρώστιες» δεν γιατρεύθηκαν. Παραδέχτηκε ο Τάκης Λεμονής, με απορημένο και κάπου αγανακτισμένο ύφος, ότι δεν έχει να δώσει εξήγηση που η άμυνα του παραμένει… κέντρο διερχομένων, ούτε πώς πάνε στράφι οι πολλές τελικές που δημιουργεί τον τελευταίο καιρό η ομάδα!

Και μια του κλέφτη με τη Λιβαδειά, δυο στην Κέρκυρα, άντε που τρίτωσε το… καλό με τον Απόλλωνα και το πήραν οι πρωταθλητές ασθμαίνοντας κι αυτό το ματς, θα έχει τέταρτη και πέμπτη;

Ή κάποια στιγμή θα σου κάτσει και η γκίνια και θα σου φύγουνε οι άλλοι;

Όπως και να έχει, ο Λεμονής θα πρέπει να βρει τα αντίδοτα. Και στην άμυνα (ιδιαίτερα εκεί) και στην επίθεση.

    Εργάζεται σκληρά, μοχθεί, την αγαπάει τη δουλειά του, τη λατρεύει την ομάδα. Όλα του αναγνωρίζονται.

Ασφαλώς και οι βελτιώσεις που έχει επιφέρει σε όλους τους τομείς, σε αυτό το δίμηνο που υπηρετεί ξανά τον ερυθρόλευκο πάγκο.

Ακόμα και η αμυντική συμπεριφορά που παραμένει προβληματική, έχει συμμαζευτεί αρκετά, δεν κλείνεις πια τα μάτια στις επιθέσεις των αντιπάλων.

Αν όμως δεν σουλουπωθεί καθ’ όλα η ομάδα, δεν έρθουν οι μεγάλες νίκες, τα κερδισμένα ντέρμπι, τα «αεράτα» περάσματα από την επαρχία και η εδραίωση στην κορυφή, κανείς δεν θα του πει μπράβο του Τάκη.

Ουδέποτε το φιλότιμο και η εργατικότητα ήταν αρκετά σε έναν τόσο απαιτητικό, μαθημένο μόνο για τα καλύτερα, σύλλογο, όπως είναι ο Ολυμπιακός.

Αν ρωτήσεις τον καθένα αυτή τη στιγμή, αν είναι ευχαριστημένος με τον Λεμονή στον πάγκο, θα σου πει μακριά από τα χειρότερα τύπου Χάσι και θα αναρωτηθεί αν τα καλύτερα υπάρχουν για να τα βρεις τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή.

Κι όλα αυτά, μια που ο Τάκης είναι και «δικό μας», αγαπημένο παιδί της καρδιάς μας. Σκέψου δηλαδή…

*** ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΙΝΗΣΗ ΤΟΥ ΑΝΣΑΡΙΦΑΡΝΤ:

1) Ασέβεια στην προσφορά, στα χρόνια και τη λατρεία του Σάββα για την ομάδα.

2) Εγωιστική πράξη η επίδειξη του ονόματος στη φανέλα του. Μια αφιέρωση στον Λεμονή γιατί όχι άραγε; Επειδή δεν τον ξεκίνησε; Μα άμα δεν ήταν τώρα ο Τάκης εκεί, ο Καρίμ πού θα ήταν; Στους παραγκωνισμένους του Χάσι, υπό χειμερινή εκκαθάριση.

Ξέρετε όμως τι λέω εγώ; Ο μιμητισμός στις κοινωνίες είναι φαινόμενο. Είδε ο Ανσαριφάρντ τις προάλλες τον Μάριν, έκανε κι αυτός τώρα την… πρόζα του.

    Και τι είναι ο Ολυμπιακός, τι είναι η ομάδα; Θέατρο του καθενός; Η σκηνή του… μονόπρακτου;

Νομίζω ότι ο προπονητής πρωτίστως και η διοίκηση μετέπειτα, επιβάλλεται, τέτοια περιστατικά να τα τελειώνουν εν τη γενέσει τους.

Ο βήχας κόβεται έγκαιρα προτού εξαπλωθεί και γίνει… ιός κοκίτη!..

Αν χαθεί ο έλεγχος και ο αλληλοσεβασμός στα αποδυτήρια… καληνύχτα πρωτάθλημα.

Όλα τα χρόνια, ένας από τους βασικούς παράγοντες επιτυχίας του Ολυμπιακού, ήταν η ενιαία σφιχτή, γερή, ανίκητη γροθιά.

Η δύναμη του πάθους της επιτυχίας είχε πάντα εφαλτήριο την κοινωνία Ρέντη: την ενότητα παικτών και προπονητή. Με αρωγό τη διοίκηση…

sportdog

Ακολουθήστε το Live-sports365.com στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις